Podstawowe informacje o rurach kanalizacyjnych HT
Rury kanalizacyjne HT to kluczowy element wewnętrznych systemów kanalizacyjnych. Wykonane są z polipropylenu, co zapewnia im wysoką odporność na temperatury do 95°C. Standardowa długość tych rur wynosi 3 metry, ale dostępne są również krótsze odcinki. Ich średnica waha się od 32 mm do 160 mm, umożliwiając dopasowanie do różnych potrzeb instalacyjnych.
Charakteryzują się one gładką powierzchnią wewnętrzną, co znacząco ułatwia przepływ ścieków. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko zatykania się rur. Rury kanalizacyjne HT posiadają również zwiększoną odporność na uderzenia i uszkodzenia mechaniczne. To sprawia, że są idealne do zastosowania w budynkach mieszkalnych i komercyjnych.
Waga tych rur jest stosunkowo niska – na przykład rura o średnicy 110 mm i długości 3 m waży około 2,5 kg. Ułatwia to ich transport i montaż. Producenci oferują szeroki wybór kształtek i złączek, co umożliwia tworzenie skomplikowanych systemów kanalizacyjnych. Trwałość tych rur szacuje się na ponad 50 lat przy prawidłowym montażu i eksploatacji.
Rury HT są odporne na większość chemikaliów stosowanych w gospodarstwach domowych. Nie ulegają korozji ani degradacji pod wpływem typowych detergentów. Ich gładka powierzchnia zewnętrzna ułatwia czyszczenie. Dzięki temu utrzymanie instalacji w czystości jest prostsze i mniej czasochłonne.
System połączeń kielichowych z uszczelką gumową zapewnia szczelność instalacji. Montaż nie wymaga specjalistycznych narzędzi, co znacząco obniża koszty instalacji. Rury te są również przyjazne dla środowiska – można je w pełni poddać recyklingowi po zakończeniu eksploatacji.
Prawidłowy montaż rur kanalizacyjnych HT
Montaż rur kanalizacyjnych HT rozpoczyna się od dokładnego zaplanowania trasy instalacji. Należy uwzględnić odpowiednie spadki – minimum 2% dla rur poziomych. Przed przystąpieniem do pracy, trzeba sprawdzić czy rury i kształtki nie mają uszkodzeń. Uszczelki powinny być czyste i prawidłowo osadzone w kielichach.
Cięcie rur wykonuje się za pomocą piły o drobnych zębach lub specjalnego obcinaka do rur. Krawędzie cięcia należy sfazować pod kątem 15°, co ułatwi wsunięcie rury w kielich. Przed połączeniem elementów, końcówkę rury i wewnętrzną część kielicha smaruje się środkiem poślizgowym. Ułatwia to montaż i zapobiega uszkodzeniu uszczelek.
Rurę wsuwa się w kielich do momentu wyczucia oporu, a następnie cofa o około 10 mm. Tworzy to przestrzeń dylatacyjną, niezbędną do kompensacji wydłużeń termicznych. Przy przejściach przez przegrody budowlane stosuje się tuleje ochronne. Zapobiegają one uszkodzeniom rur podczas osiadania budynku.
Mocowanie rur do ścian lub stropów wykonuje się za pomocą obejm z gumowymi wkładkami. Rozstaw podpór zależy od średnicy rury – dla rur 110 mm wynosi on około 1,5 m. Przy pionach kanalizacyjnych obejmy montuje się pod każdym kielichem. Zapobiega to „zsuwaniu się” rur pod własnym ciężarem.
Po zakończeniu montażu, a przed zakryciem instalacji, przeprowadza się próbę szczelności. Polega ona na napełnieniu instalacji wodą i obserwacji przez 15 minut. W tym czasie nie powinny pojawić się żadne wycieki. Prawidłowy montaż gwarantuje długotrwałe i bezawaryjne działanie systemu kanalizacyjnego.
Najczęstsze błędy przy instalacji rur HT
Jednym z typowych błędów jest niedostateczne sfazowanie końcówki rury. Może to prowadzić do uszkodzenia uszczelki podczas montażu. W rezultacie połączenie traci szczelność, co skutkuje wyciekami. Prawidłowe sfazowanie powinno mieć kąt 15° i długość około 3-5 mm.
Innym częstym problemem jest zbyt mocne wciskanie rury w kielich. Brak przestrzeni dylatacyjnej uniemożliwia kompensację wydłużeń termicznych. W efekcie mogą pojawić się naprężenia prowadzące do rozszczelnienia połączeń. Optymalny luz to około 10 mm dla rur o długości 3 m.
Nieodpowiedni spadek rur poziomych to kolejny poważny błąd. Zbyt mały spadek (poniżej 2%) powoduje zaleganie ścieków i osadów w rurach. Z kolei zbyt duży spadek (powyżej 15%) prowadzi do zbyt szybkiego przepływu, co może powodować hałas i wyrywanie wody z syfonów.
Brak lub nieprawidłowe wykonanie podpór to błąd skutkujący odkształceniami rur. Może to prowadzić do powstawania zastoin i przecieków. Dla rur o średnicy 110 mm maksymalny rozstaw podpór wynosi 1,5 m. Przy pionach należy stosować podpory pod każdym kielichem.
Stosowanie niewłaściwych środków czyszczących może spowodować uszkodzenie rur. Agresywne chemikalia mogą naruszyć strukturę polipropylenu. Do czyszczenia rur HT należy używać środków przeznaczonych do tworzyw sztucznych. Unikać należy preparatów zawierających chlor czy silne kwasy.
Konserwacja i czyszczenie instalacji z rur HT
Regularna konserwacja instalacji z rur HT znacząco wydłuża jej żywotność. Podstawowym zabiegiem jest przepłukiwanie systemu gorącą wodą raz w miesiącu. Pomaga to w usuwaniu osadów i zapobiega powstawaniu zatorów. Temperatura wody nie powinna przekraczać 95°C, aby nie uszkodzić rur.
W przypadku powstania niewielkich zatorów, skuteczne może być użycie specjalnej sprężyny kanalizacyjnej. Należy ją wprowadzać ostrożnie, aby nie uszkodzić wewnętrznej powierzchni rur. Dla większych średnic (powyżej 75 mm) można stosować profesjonalne urządzenia ciśnieniowe do czyszczenia kanalizacji.
Chemiczne środki do udrażniania należy stosować z rozwagą. Wybierać trzeba preparaty przeznaczone do rur z tworzyw sztucznych. Zbyt agresywne substancje mogą uszkodzić rury lub uszczelki. Po użyciu środka chemicznego, instalację należy dokładnie przepłukać dużą ilością wody.
Ważne jest regularne sprawdzanie szczelności połączeń. Można to zrobić wizualnie lub za pomocą kamery inspekcyjnej. Wszelkie nieszczelności należy usuwać niezwłocznie, aby zapobiec poważniejszym uszkodzeniom. Wymiana uszkodzonych uszczelek to prosty zabieg, który może zapobiec kosztownym naprawom.
W przypadku instalacji narażonych na duże obciążenia termiczne, warto co kilka lat sprawdzać stan dylatacji. Jeśli luz dylatacyjny zanikł, może być konieczne rozcięcie instalacji i ponowne jej połączenie z zachowaniem odpowiedniej przestrzeni. Zapewni to prawidłowe funkcjonowanie systemu przez wiele lat.
